Twitte
قرارداد هوشمند تنها کُد است. در معنای مرسوم، کد نه هوشمند است و نه قراردادی. اما ما آن را هوشمند می نامیم، چون خود را تحت شرایط خاصی اجرا می کند و می تواند به عنوان یک قرارداد در نظر گرفته شود که توافقات بین طرفین را اجرا می کند.
نیک سابو، دانشمند کامپیوتر، این ایده را در اواخر دهه 1990 مطرح کرد. او از مثال ماشین فروش خودکار برای توضیح این مفهوم استفاده کرد و اظهار داشت که میتوان آن را پیشدرآمدی برای قرارداد هوشمند مدرن دانست. در مورد یک دستگاه فروش خودکار، یک قرارداد ساده در حال اجرا است. کاربران سکه ها را وارد می کنند و در ازای آن، دستگاه محصولی را که آنها انتخاب می کنند، تحویل می دهد.
قرارداد هوشمند این نوع منطق را در محیطی دیجیتال اِعمال می کند. می توانید چیزی ساده را در کد مشخص کنید مانند برنامه "سلام دنیا!" هنگامی که دو اتر به این قرارداد ارسال می شود.
در اتریوم، توسعهدهنده این را کدنویسی میکند تا بعداً توسط EVM خوانده شود. سپس با ارسال آن به آدرس خاصی که قرارداد را ثبت می کند، منتشر می کنند. در آن مرحله، هر کسی می تواند از آن استفاده کند. و قرارداد را نمی توان حذف کرد، مگر اینکه شرطی توسط توسعه دهنده هنگام نوشتن آن مشخص شده باشد.
حالا قرارداد یک آدرس دارد. برای تعامل با آن، کاربران فقط باید 2 ETH را به آن آدرس ارسال کنند. ارسال 2 ETH باعث می شود تا کد قرارداد راهاندازی شود- همه رایانههای موجود در شبکه آن را اجرا میکنند، میبینند که پرداخت به قرارداد انجام شده است و خروجی آن را ضبط میکنند ("سلام، دنیا!").
موارد فوق شاید یکی از ابتدایی ترین نمونه های کارهایی باشد که می توان با اتریوم انجام داد. برنامه های پیچیده تر که بسیاری از قراردادها را به هم متصل می کنند، می توانند طراحی شوند.
منبع
نیک سابو، دانشمند کامپیوتر، این ایده را در اواخر دهه 1990 مطرح کرد. او از مثال ماشین فروش خودکار برای توضیح این مفهوم استفاده کرد و اظهار داشت که میتوان آن را پیشدرآمدی برای قرارداد هوشمند مدرن دانست. در مورد یک دستگاه فروش خودکار، یک قرارداد ساده در حال اجرا است. کاربران سکه ها را وارد می کنند و در ازای آن، دستگاه محصولی را که آنها انتخاب می کنند، تحویل می دهد.
قرارداد هوشمند این نوع منطق را در محیطی دیجیتال اِعمال می کند. می توانید چیزی ساده را در کد مشخص کنید مانند برنامه "سلام دنیا!" هنگامی که دو اتر به این قرارداد ارسال می شود.
در اتریوم، توسعهدهنده این را کدنویسی میکند تا بعداً توسط EVM خوانده شود. سپس با ارسال آن به آدرس خاصی که قرارداد را ثبت می کند، منتشر می کنند. در آن مرحله، هر کسی می تواند از آن استفاده کند. و قرارداد را نمی توان حذف کرد، مگر اینکه شرطی توسط توسعه دهنده هنگام نوشتن آن مشخص شده باشد.
حالا قرارداد یک آدرس دارد. برای تعامل با آن، کاربران فقط باید 2 ETH را به آن آدرس ارسال کنند. ارسال 2 ETH باعث می شود تا کد قرارداد راهاندازی شود- همه رایانههای موجود در شبکه آن را اجرا میکنند، میبینند که پرداخت به قرارداد انجام شده است و خروجی آن را ضبط میکنند ("سلام، دنیا!").
موارد فوق شاید یکی از ابتدایی ترین نمونه های کارهایی باشد که می توان با اتریوم انجام داد. برنامه های پیچیده تر که بسیاری از قراردادها را به هم متصل می کنند، می توانند طراحی شوند.
منبع