امضای دیجیتال یک مکانیسم رمزنگاری است که برای تأیید صحت و یکپارچگی داده های دیجیتال استفاده می شود. می توان آن را نسخه دیجیتالی از امضاهای دست نویس معمولی، اما با سطوح بالاتری از پیچیدگی و امنیت، در نظر گرفت.
به زبان ساده، می توانیم امضای دیجیتال را به عنوان کُدی توصیف کنیم که به یک پیام یا سند متصل می شود. پس از ثبت این امضا، کُد به عنوان مدرکی عمل می کند که نشان می دهد پیام در طول مسیر خود از فرستنده تا گیرنده دستکاری نشده است.
با وجودی که مفهوم ایمن سازی ارتباطات با استفاده از رمزنگاری به دوران باستان بازمی گردد، طرح های امضای دیجیتال در دهه 1970 به یک واقعیت ممکن تبدیل شد. بنابراین، برای یادگیری نحوه عملکرد امضای دیجیتال، ابتدا باید اصول اولیه توابع هش و رمزنگاری کلید عمومی را درک کنیم که در مقاله بعدی به آنها می پردازیم.
منبع
به زبان ساده، می توانیم امضای دیجیتال را به عنوان کُدی توصیف کنیم که به یک پیام یا سند متصل می شود. پس از ثبت این امضا، کُد به عنوان مدرکی عمل می کند که نشان می دهد پیام در طول مسیر خود از فرستنده تا گیرنده دستکاری نشده است.
با وجودی که مفهوم ایمن سازی ارتباطات با استفاده از رمزنگاری به دوران باستان بازمی گردد، طرح های امضای دیجیتال در دهه 1970 به یک واقعیت ممکن تبدیل شد. بنابراین، برای یادگیری نحوه عملکرد امضای دیجیتال، ابتدا باید اصول اولیه توابع هش و رمزنگاری کلید عمومی را درک کنیم که در مقاله بعدی به آنها می پردازیم.
منبع