امضای دیجیتال اغلب برای دستیابی به سه نتیجه استفاده می شود: یکپارچگی داده ها، احراز هویت و عدم انکار.
- یکپارچگی داده ها: گیرنده می تواند تأیید کند که پیام فرستنده در طول مسیر خود تغییر نکرده است. هر گونه تغییر در پیام امضای کاملاً متفاوتی ایجاد می کند.
- احراز هویّت: تا زمانی که کلید خصوصی فرستنده پیام مخفی نگه داشته شود، گیرنده پیام می تواند از کلید عمومی خود استفاده کند تا تأیید کند که امضاهای دیجیتال توسط فرستنده و نه هیچ کس دیگری ایجاد شده است.
- عدم انکار: هنگامی که امضا ایجاد شد، فرستنده نمی تواند در آینده امضای آن را انکار کند، مگر اینکه کلید خصوصی او به نوعی به خطر بیفتد.